ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Την βδομάδα του 15Αύγουστου επισκεφτήκαμε την όμορφη Αλόννησο. Για όσους δεν το γνωρίζουν η ευρύτερη περιοχή που περιλαμβάνει το σύμπλεγμα των γειτονικών νησιών Περιστέρα, Κυρά Παναγιά κ.α αποτελεί το μεγαλύτερο θαλάσσιο πάρκο της Ευρώπης ενώ είναι ο χώρος προστασίας της φώκιας Μονάχους Μονάχους και πολλών δελφινιών. Η Χώρα του νησιού είναι πανέμορφη και κάλλιστα θα την έβαζα στην πρώτη πεντάδα των όσων έχω δει, ενώ έχει πάρα πολλούς κολπίσκους προσφέροντας επιλογές ανάλογα τον καιρό. 

Η άφιξη και διαμονή μας ήταν στο Πατητήρι, το λιμάνι του νησιού, όπου φτάσαμε την Δευτέρα το βράδυ. Έχοντας αυτοκίνητο ξεκινήσαμε τις εξορμήσεις μας το επόμενο πρωί με πρώτο σταθμό την παραλία του Αγ. Δημητρίου. Το ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της παραλίας είναι το σχήμα της που ουσιαστικά δημιουργεί 2 ξεχωριστούς κολπίσκους και ανάλογα τον καιρό διαλέγεις πλευρά. Εκεί είχαμε και την πρώτη μας οπτική επαφή με ένα κοπάδι δελφίνια τα οποία φάνηκαν από μακριά να διασχίζουν την παραλία.

 

Επόμενος σταθμός Λεπτός Γιαλός, μια όμορφη παραλία με γαλαζοπράσινα νερά. Δίπλα της είναι και ο Τζώρτζη Γιαλός οπότε πάλι ανάλογα τον αέρα διαλέγεις πλευρά. Και οι 2 χαρακτηρίζονται από την σχετικά στενή στεριά ενώ τα νερά είναι ρηχά με βότσαλο στην παραλία. Το βράδυ, και αφού επιστρέψαμε στα δωμάτια για ένα γρήγορο μπάνιο επισκεφτήκαμε τον όμορφο Βότση, ένα λιμανάκι φυσικής ομορφιάς με όμορφους φωτισμένους βράχους και δυο πολύ όμορφα ταβερνάκια, μια ψαροταβέρνα και ένα πιο γκουρμέ. Εμείς φάγαμε στο δεύτερο το οποίο αν και κάπως ακριβό είχε όμορφες γεύσεις αλλά σχετικά μικρές μερίδες.  

 

Τετάρτη πρωί και το πρόγραμμα περιλάμβανε περιπέτεια. Σαφάρι με καγιάκ, έχοντας για αφετηρία την παραλία της Μηλιάς και με τελικό προορισμό την παραλία Σπαρτίνες. Ο ξεναγός μας ήταν ένας Άγγλος ονόματι Chris, ο οποίος ήρθε πριν 17 χρόνια στο νησί και ξέμεινε χάρη στις ομορφιές του τόπου μας. Όπως μας είπε όλο το νησί έχει μονοπάτια που κανονίζονται πεζοπορικές εκδρομές ενώ  γίνονται και εκδρομές με καγιάκ στην Περιστέρα και αλλού. Παρότι ο καιρός δεν μας άφησε να πάμε στην Χρυσή Μηλιά με τα κουπιά, αφού τελείωσε η βαρκάδα μπήκαμε στο αυτοκίνητο και επισκεφτήκαμε και την άλλη παραλία. Η τελευταία ήταν και η μόνη αμμουδιά που είδαμε στο νησί, προσφέροντας ιδανική λύση για οικογένειες.

Την Πέμπτη είχα την ευκαιρία να βουτήξω στην Περιστέρα και σε βάθος 26μ να δω έναν μεγάλο ροφό αλλά και μια εντυπωσιακών διαστάσεων πίννα. Γενικώς τα νερά της Αλοννήσου είναι ιδανικά για καταδύσεις ενώ από το 2015 το κράτος έχει δεσμευτεί για την δημιουργία υποθαλάσσιου μουσείου. Καθώς στην αρχαιότητα το νησί ήταν ορμητήριο πειρατών, υπάρχουν πολλά ναυάγια με χαρακτηριστικότερο ένα στα ανοιχτά της Περιστέρας που λέγεται πως υπάρχουν 2.000 αμφορείς. 

Για μπάνιο το μεσημέρι πήγαμε στον Αγ. Πέτρο καθώς ήταν από τα λίγα μέρη που ο καιρός ήταν πιο ήπιος αλλά επίσης θέλαμε να ήμαστε κοντά στην Στενή Βάλα για να φάμε στην κα. Τασία την περίφημη αστακομακαρονάδα.

Το απόγευμα στην Χώρα είχε πανηγύρι στο όνομα της Μεγαλόχαρης, με αναβίωση τοπικού παραδοσιακού γάμου, ένα ενδιαφέρον σκηνικό, ιδιαίτερα για τους τουρίστες που είχαν την ευκαιρία να δουν τοπικά έθιμα και να γευτούν τοπικά εδέσματα. Το βράδυ, όπως και όλα τα προηγούμενα η παρέα κατέληξε στο Χαγιάτι, ένα υπέροχο μπαρ καφέ με ζωντανή μουσική, έχοντας υπέροχη θέα την θάλασσα και τα απέναντι νησιά.

Γενικώς η Χώρα του νησιού είναι μαγευτική. Μετά τον μεγάλο σεισμό του Βόλου, τα περισσότερα κτήρια είχαν γκρεμιστεί και ο κόσμος είχε κατέβει στο Πατητήρι. Γερμανοί αγόρασαν τα πρώτα σπίτια και άρχισαν να ξαναζωντανεύουν την χώρα όπου πλέον είναι όλη χτισμένη με τα όμορφα σοκάκια, τα πέτρινα σπίτια, και την μαγευτική θέα όπου και αν βρεθείς. 

Από κουζίνα το νησί μας αποζημίωσε με τις πολλές επιλογές και τις καλές τιμές. Δοκιμάσαμε το τοπικό μπουρέκι, είδος κρεατόπιτας με κόκκινη σάλτσα, το οποίο σε άλλους άρεσε και σε άλλους όχι, ενώ όλοι έδειξαν την δέουσα τιμή στην παραδοσιακή τυρόπιττα Αλοννήσου που είναι τηγανιτή. Ότι φάγαμε ήταν όμορφα μαγειρεμένο ενώ και η εξυπηρέτηση ήταν εξίσου καλή. Οι άνθρωποι φιλόξενοι και χαμογελαστοί ενώ το νησί είχε κυρίως ξένους τουρίστες, κατά πλειοψηφία Ιταλούς, χωρίς όμως να αντιμετωπίσουμε στρίμωγμα στις παραλίες ή την ώρα του φαγητού.

Την τελευταία μέρα επισκεφτήκαμε το Κοκκινόκαστρο, μια όμορφη παραλία που την χαρακτήριζε το κόκκινο χρώμα των βράχων ενώ επίσης είδαμε και το Μεγάλο Μουτριά, χωρίς όμως να μας συγκινήσει ιδιαίτερα. Τελευταία μας στάση ήταν στην Τσουκαλιά,  μια παραλία στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού όπου ο ανεμόμυλος στην άκρη της δημιουργούσε ένα ιδιαίτερο θέαμα.

 

Φεύγοντας, νιώθαμε ήδη πολύ πιο ήρεμοι και ξεκούραστοι από όταν είχαμε έρθει έστω και αν είχαν περάσει μόλις 4 μέρες. Το νησί είναι ιδανικό για ήρεμες διακοπές με όμορφες θάλασσες και καλό φαγητό. Ίσως η μόνη προσθήκη που θα κάναμε θα ήταν λίγο από τις παραλίες τις Σκιάθου με την χρυσαφιά άμμο για να σπάσει η μονοτονία της πέτρας…