ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Την βδομάδα του 15Αύγουστου επισκεφτήκαμε την όμορφη Αλόννησο. Για όσους δεν το γνωρίζουν η ευρύτερη περιοχή που περιλαμβάνει το σύμπλεγμα των γειτονικών νησιών Περιστέρα, Κυρά Παναγιά κ.α αποτελεί το μεγαλύτερο θαλάσσιο πάρκο της Ευρώπης ενώ είναι ο χώρος προστασίας της φώκιας Μονάχους Μονάχους και πολλών δελφινιών. Η Χώρα του νησιού είναι πανέμορφη και κάλλιστα θα την έβαζα στην πρώτη πεντάδα των όσων έχω δει, ενώ έχει πάρα πολλούς κολπίσκους προσφέροντας επιλογές ανάλογα τον καιρό. 

Η άφιξη και διαμονή μας ήταν στο Πατητήρι, το λιμάνι του νησιού, όπου φτάσαμε την Δευτέρα το βράδυ. Έχοντας αυτοκίνητο ξεκινήσαμε τις εξορμήσεις μας το επόμενο πρωί με πρώτο σταθμό την παραλία του Αγ. Δημητρίου. Το ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της παραλίας είναι το σχήμα της που ουσιαστικά δημιουργεί 2 ξεχωριστούς κολπίσκους και ανάλογα τον καιρό διαλέγεις πλευρά. Εκεί είχαμε και την πρώτη μας οπτική επαφή με ένα κοπάδι δελφίνια τα οποία φάνηκαν από μακριά να διασχίζουν την παραλία.

 

Επόμενος σταθμός Λεπτός Γιαλός, μια όμορφη παραλία με γαλαζοπράσινα νερά. Δίπλα της είναι και ο Τζώρτζη Γιαλός οπότε πάλι ανάλογα τον αέρα διαλέγεις πλευρά. Και οι 2 χαρακτηρίζονται από την σχετικά στενή στεριά ενώ τα νερά είναι ρηχά με βότσαλο στην παραλία. Το βράδυ, και αφού επιστρέψαμε στα δωμάτια για ένα γρήγορο μπάνιο επισκεφτήκαμε τον όμορφο Βότση, ένα λιμανάκι φυσικής ομορφιάς με όμορφους φωτισμένους βράχους και δυο πολύ όμορφα ταβερνάκια, μια ψαροταβέρνα και ένα πιο γκουρμέ. Εμείς φάγαμε στο δεύτερο το οποίο αν και κάπως ακριβό είχε όμορφες γεύσεις αλλά σχετικά μικρές μερίδες.  

 

Τετάρτη πρωί και το πρόγραμμα περιλάμβανε περιπέτεια. Σαφάρι με καγιάκ, έχοντας για αφετηρία την παραλία της Μηλιάς και με τελικό προορισμό την παραλία Σπαρτίνες. Ο ξεναγός μας ήταν ένας Άγγλος ονόματι Chris, ο οποίος ήρθε πριν 17 χρόνια στο νησί και ξέμεινε χάρη στις ομορφιές του τόπου μας. Όπως μας είπε όλο το νησί έχει μονοπάτια που κανονίζονται πεζοπορικές εκδρομές ενώ  γίνονται και εκδρομές με καγιάκ στην Περιστέρα και αλλού. Παρότι ο καιρός δεν μας άφησε να πάμε στην Χρυσή Μηλιά με τα κουπιά, αφού τελείωσε η βαρκάδα μπήκαμε στο αυτοκίνητο και επισκεφτήκαμε και την άλλη παραλία. Η τελευταία ήταν και η μόνη αμμουδιά που είδαμε στο νησί, προσφέροντας ιδανική λύση για οικογένειες.

Την Πέμπτη είχα την ευκαιρία να βουτήξω στην Περιστέρα και σε βάθος 26μ να δω έναν μεγάλο ροφό αλλά και μια εντυπωσιακών διαστάσεων πίννα. Γενικώς τα νερά της Αλοννήσου είναι ιδανικά για καταδύσεις ενώ από το 2015 το κράτος έχει δεσμευτεί για την δημιουργία υποθαλάσσιου μουσείου. Καθώς στην αρχαιότητα το νησί ήταν ορμητήριο πειρατών, υπάρχουν πολλά ναυάγια με χαρακτηριστικότερο ένα στα ανοιχτά της Περιστέρας που λέγεται πως υπάρχουν 2.000 αμφορείς. 

Για μπάνιο το μεσημέρι πήγαμε στον Αγ. Πέτρο καθώς ήταν από τα λίγα μέρη που ο καιρός ήταν πιο ήπιος αλλά επίσης θέλαμε να ήμαστε κοντά στην Στενή Βάλα για να φάμε στην κα. Τασία την περίφημη αστακομακαρονάδα.

Το απόγευμα στην Χώρα είχε πανηγύρι στο όνομα της Μεγαλόχαρης, με αναβίωση τοπικού παραδοσιακού γάμου, ένα ενδιαφέρον σκηνικό, ιδιαίτερα για τους τουρίστες που είχαν την ευκαιρία να δουν τοπικά έθιμα και να γευτούν τοπικά εδέσματα. Το βράδυ, όπως και όλα τα προηγούμενα η παρέα κατέληξε στο Χαγιάτι, ένα υπέροχο μπαρ καφέ με ζωντανή μουσική, έχοντας υπέροχη θέα την θάλασσα και τα απέναντι νησιά.

Γενικώς η Χώρα του νησιού είναι μαγευτική. Μετά τον μεγάλο σεισμό του Βόλου, τα περισσότερα κτήρια είχαν γκρεμιστεί και ο κόσμος είχε κατέβει στο Πατητήρι. Γερμανοί αγόρασαν τα πρώτα σπίτια και άρχισαν να ξαναζωντανεύουν την χώρα όπου πλέον είναι όλη χτισμένη με τα όμορφα σοκάκια, τα πέτρινα σπίτια, και την μαγευτική θέα όπου και αν βρεθείς. 

Από κουζίνα το νησί μας αποζημίωσε με τις πολλές επιλογές και τις καλές τιμές. Δοκιμάσαμε το τοπικό μπουρέκι, είδος κρεατόπιτας με κόκκινη σάλτσα, το οποίο σε άλλους άρεσε και σε άλλους όχι, ενώ όλοι έδειξαν την δέουσα τιμή στην παραδοσιακή τυρόπιττα Αλοννήσου που είναι τηγανιτή. Ότι φάγαμε ήταν όμορφα μαγειρεμένο ενώ και η εξυπηρέτηση ήταν εξίσου καλή. Οι άνθρωποι φιλόξενοι και χαμογελαστοί ενώ το νησί είχε κυρίως ξένους τουρίστες, κατά πλειοψηφία Ιταλούς, χωρίς όμως να αντιμετωπίσουμε στρίμωγμα στις παραλίες ή την ώρα του φαγητού.

Την τελευταία μέρα επισκεφτήκαμε το Κοκκινόκαστρο, μια όμορφη παραλία που την χαρακτήριζε το κόκκινο χρώμα των βράχων ενώ επίσης είδαμε και το Μεγάλο Μουτριά, χωρίς όμως να μας συγκινήσει ιδιαίτερα. Τελευταία μας στάση ήταν στην Τσουκαλιά,  μια παραλία στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού όπου ο ανεμόμυλος στην άκρη της δημιουργούσε ένα ιδιαίτερο θέαμα.

 

Φεύγοντας, νιώθαμε ήδη πολύ πιο ήρεμοι και ξεκούραστοι από όταν είχαμε έρθει έστω και αν είχαν περάσει μόλις 4 μέρες. Το νησί είναι ιδανικό για ήρεμες διακοπές με όμορφες θάλασσες και καλό φαγητό. Ίσως η μόνη προσθήκη που θα κάναμε θα ήταν λίγο από τις παραλίες τις Σκιάθου με την χρυσαφιά άμμο για να σπάσει η μονοτονία της πέτρας…

ΣΙΦΝΟΣ

Πρόσφατα επισκεφτήκαμε τη Σίφνο, ένα νησί  που ενδείκνυται για οικογενειακές διακοπές και χαλάρωση.

Μόλις 3 ώρες από τον Πειραιά, το πλοίο φτάνει στις Καμάρες, το λιμάνι του νησιού. Από εκεί ανηφορίζει κανείς για να συναντήσει την Απολλωνία, την χώρα του νησιού και στην συνέχεια τον Αρτεμώνα.

Η Απολλωνία, συγκεντρώνει την νυχτερινή ζωή του νησιού, καθώς προσφέρει επιλογή από ταβερνάκια και μπαράκια κατά μήκος από τα στενά της σοκάκια ενώ πολλά από αυτά προσφέρουν και ωραία θέα από τις ανυψωμένες ταράτσες τους.

 Ο Αρτεμώνας πιο ήσυχος, χαρακτηρίζεται από τα παλιά αρχοντικά τα οποία όμως δεν μας άφησαν και την καλύτερη των εντυπώσεων καθώς γενικά δίνει μια εικόνα εγκατάλειψης σε σχέση με την Απολλωνία και το Κάστρο. Το τελευταίο, ίσως το πιο όμορφο χωριό του νησιού, σου δίνει την αίσθηση καστροπολιτείας που έχει χτιστεί προκειμένου να αποφύγει τους πειρατές, σχηματίζοντας ουσιαστικά δαιδαλώδη σοκάκια και ψηλά τείχη αφού όλα τα σπίτια συνορεύουν μεταξύ τους. Πολύ καθαρά και ασβεστωμένα όλα, σε καλούν να χαθείς περπατώντας και ανακαλύπτοντας τις μικρές γωνιές που είναι καλά κρυμμένες στα τείχη του χωριού.

Από παραλίες το νησί δεν έχει πολλές επιλογές. Οι λίγες όμως που προσφέρει σε αποζημιώνουν. Το Βαθύ, ένα χωριουδάκι πάνω στην θάλασσα  αποτελεί μια πολύ καλή εναλλακτική με φθηνά δωμάτια, όμορφα ταβερνάκια (το Τσουκάλι είχε πολύ ωραία κουζίνα) και υπέροχα νερά. Στον κόλπο του είναι χτισμένο το Elias resort, ένα ακριβό ξενοδοχείο το οποίο εναρμονίζεται όμως με την φύση και δεν έχει προκαλέσει καμία αλλοίωση. Η μονή της Χρυσοπηγής επίσης αποτελεί ένα σημείο που πρέπει κάποιος να επισκεφτεί κάνοντας παράλληλα μπάνιο στην παραλία του Αποκοφτού και τρώγοντας στο ταβερνάκι στην άκρη αυτής. Στο βόρειο τμήμα του νησιού, κοντά στην Χερόνησο υπάρχουν τα Βρουλίδια, μια παραλία φυσικής άγριας ομορφιάς με έναν όμως αρκετά δύσβατο δρόμο για να φτάσει κανείς. Εμείς χρησιμοποιήσαμε το αυτοκίνητο, ένα συμβατικό ΙΧ αλλά γενικά δεν συνιστάται εκτός και αν έχετε 4χ4.

Η κουζίνα του νησιού είναι πολύ νόστιμη, με τους ρεβιθοκεφτέδες και την ρεβιθάδα να παίζουν κυρίαρχο ρόλο ενώ πολύ όμορφο ήταν και το μαστέλο που δοκιμάσαμε. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η Σίφνος είναι ο τόπος καταγωγής του Τσελεμεντέ.

Κλείνοντας, πριν φύγει κανείς  πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτεί το μοναστήρι του Αγ. Συμεών πάνω από τις Καμάρες. Από εκεί έχεις θέα όλο το νησί καθώς και όλα τα γειτονικά σε αυτό με αποτέλεσμα να μπορείς να κάτσεις και να αγναντεύεις για ώρες…

42

Σας αρέσει το μπέιζμπολ; Νιώθετε πως ο ρατσισμός παίζει πολύ τελευταία στις μέρες μας; Τότε το 42 είναι η ταινία που οπωσδήποτε πρέπει να δείτε.

Αμερική μετά τον 2 παγκόσμιο πόλεμο όταν στο επαγγελματικό μπέιζμπολ έπαιζαν ακόμα μόνο λευκοί. Η πραγματική ιστορία του Τζακ Ρόμπινσον του πρώτου αφροαμερικανού παίκτη που μπήκε στην επαγγελματική κατηγορία με τους Brooklyn Dodgers κάτω από την καθοδήγηση του απολαυστικού Branch Rickey (Harrison Ford).

Μην την χάσετε…